NEV Nederlandse Evangelische Vereniging
Je bent hier:: Homepage » bestuur » van Arnold Zuiderent

van Arnold Zuiderent

IN MEMORIAM Hans Jansonius

Johannes Nomdo Jansonius werd op 22 juni 1932 als zoon van Freerk Jansonius en Maaike Meinema geboren. Hij stamde uit de Groningse lerarentak van de oorspronkelijk Friese familie Jansonius. Hans studeerde scheikunde aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar hij in 1967 promoveerde op het gebied van de proteïne-kristallografie. Na een oponthoud in Amerika en een lectoraat aan de RU Groningen, werd hij in 1973 tot professor aan het Biocentrum aan de Universiteit Bazel beroepen, om een voor Zwitserland nieuw wetenschapsgebied op te bouwen. Daar is hij als professor voor structuurbiologie tot zijn pensioen in 1998 gebleven.
Zijn laatste jaren in Groningen vielen in een periode van studentenonrust in Nederland, waardoor de wetenschapsbeoefening vaak op de tocht kwam te staan. Hans maakte er dan ook geen geheim van, dat hij blij was met het betere werkklimaat in Zwitserland. De beslissing om hier heen te komen zou mede beïnvloed zijn door de overweldigende natuur, ervaren tijdens een seminar op de Bürgenstock.

Hans heb ik leren kennen op NEV-weekends, later ook op de mannen leesclub, waarvan hij tot voor kort een actief lid was. Hij las meer boeken dan we met ons maandelijks ritme op de club konden verwerken. Onze meeste contacten stammen echter van gemeenschappelijke uitstapjes, vaak met Hilbrand erbij, als onze echtgenotes hun leesclub hadden. Zowel thuis als in Nederland (dames op Texel), als later in het Duitse Freiburg, ons alternatief voor Texel toen Hans en Henny niet meer zo ver konden reizen. Hans genoot van elk uitstapje, of het nu een museumbezoek, een stadsbezichtiging of gewoon een rondtoer was, hij toonde voor alles interesse. Hij was een door en door tevreden mens met een goed gevoel voor humor.

Hans was een bijzonder goed schaker, speelde regelmatig in clubverband. Hij had het hart niet op de tong, kon over emotionele dingen – zoals het smartelijke verlies van zijn dochter – moeilijk praten. Als nuchtere wetenschapper hield hij zich het liefst bij rationele onderwerpen. In praktische dingen was hij soms wat onhandig, misschien een professorale eigenschap, maar daar was Henny tenslotte voor. Sinds Henny echter problemen met lopen kreeg, heeft Hans haar veel bezigheden afgenomen. Zijn grote hulpvaardigheid en zorgzaamheid konden hierdoor vol tot ontplooiing komen.

Hans overleed op 2 januari in zijn 90e levensjaar, plotseling, zonder ziek geweest te zijn. We verliezen in hem een zeer gewaardeerd lid en een goede vriend. We wensen Henny, de kinderen en de kleinkinderen veel sterkte en troost in de komende tijd. Hans heeft er altijd tegenop gezien om te moeten verhuizen, wat hem nu is bespaard gebleven. Dit geldt vermoedelijk niet voor Henny, maar we hopen dat zij een goede oplossing in de nieuwe situatie zal weten te vinden.

Arnold Zuiderent